معرفی انواع کارت گرافیک

 

جهت کسب اطلاعات بیشتر درباره شرکت AMD کلیک نمایید 

 

کارت های گرافیکی برای اولین بار توسط شرکت IBM در سال ۱۹۸۱ میلادی طراحی و ساخته شد . IBM نام تکنولوژی ارائه شده خود را (MDA) Mono Display Adaptor یا مبدل نمایش تک رنگ نهاد .

این کارت توانائی نمایش متون به رنگهای سفید یا سبز و در زمینه های سیاه رنگ را داشت .

این سری کارت ها برروی اسلات (شکاف) های ISA نصب می شد و یک پردازنده ۸ مگاهرتزی (۸میلیون سیکل در ثانیه) و شانزده بیتی داشت. با گذشت تقریباً ۶ سال ، تحولات عظیمی را با تولید کارت های (HGA)Hercules Graphic Adaptor ۴ رنگ ،(CGA) Color Graphic Adaptor یا کارت های ۸ رنگ (EGA) Etta Second Graphic Adaptor یا کارت هایی با قدرت تفکیک ۱۶ رنگ و نهایتاً باز خود IBM در سال ۱۹۸۷ با ارائه کارت های Video Graphic Array با قدرت تفکیک ۲۵۶ رنگ و ریزولوشن ۷۲۰x۴۰۰ کل پرونده ی کارت های گرافیکی را در دهه ی هشتاد به سود خود بست.

 

جهت کسب اطلاعات درباره شرکت گیگابایت کلیک نمایید 

 

 

با خرید کالا از فروشگاه آرکا آنلاین یک فلش 32 گیگابایت با کیفیت هدیه بگیرید 
 

 

در دهه ی نودی کارت های (Snper (Video Graphic Array)SVGA معرفی کرد .کارت های SVGA توانایی تفکیک رنگ ها را تا ۸/۱۶ میلیون رنگ با ریزولوشن ۱۰۲۴ *۱۲۸۴ داشت. تقریباً تا سال ۱۹۹۳تمام کارت های توسعه اعم از کارت های گرافیکی برروی شکاف (اسلات) های ISA قرار می گرفت.

در سال ۱۹۹۳ با ارائه و بست اسلات PCI دامنه ی تولید کارت های گرافیکی به سمت PCI کشانده شد تا مشکلات بوجود آمده تا حد زیادی رفع شود. در سال ۱۹۹۵ ، اولین سری کارت های دوبعدی/سه بعدی رو نمایی شد .شرکت های مطرح آن زمان مثل Ati و S۳ و Creative و Matrox جزء ارائه دهندگان این سری کارت ها بودند.

 

 

خرید منبع تغذیه ماژولار گرین 

 

 

 

اولین سری پردازهای گرافیکی را با قابلیت ۳dfx عرضه کرد. 3dfx امکان Anti- Aliasing(ازبین بردن لبه ها از تصاویر(، Z-Buffering (استفاده ازBuffer برای ایجاد ارتباط سریع بین (GPV و Mipmaping (تغییر و تبدیل طرح مسیر دهی)  را به کاربر می داد .چندی بعد شرکت Nvidia هم در سری کارت های TNTو TNT2 از این تکنولوژی استفاده کرد.

با ظهور رابط کاربری DirectX نسخه 8 و توابع مشابه به نام OpenGL، توانایی برنامه‌ریزی سایه‌زنی به قابلیت‌های GPU اضافه شد. هر پیکسل اکنون می‌توانست توسط برنامه‌های کوچک که شامل اضافه شدن بافت تصویری به عنوان ورودی‌ها، و یک برنامه کوتاه توانایی پردازش هر یک از مختصات سه بعدی را پیش از نمایش تصویر دارا بود.

ان ویدیا بازار را با ارایه اولین چیپ با توانایی سایه‌زنی برنامه‌ریزی شده در دست گرفت: جی فورس 3 (GeForce 3) که البته به  20NV  مشهور است. در اکتبر 2002، شرکت ATI با معرفی Radoen 9700 که با نام  300R شناخته می‌شود، اولین شتاب دهنده دایرکت 3 بعدی نسخه  9 را معرفی کرد.

 

 

خرید لپ تاپ ۱۵ اینچی ایسوس 

 

 

 

کارت گرافیک و انواع مختلف آن:

 

کارت گرافیک چیست؟

یک کارت گرافیکی ، عبارت است از بردی با مدار چاپی پیچیده و خاص که تمامی اجزای اصلی اعم از پردازنده ی گرافیکی (GPU) ، حافظه گرافیکی (VRAM) و ... بر روی آن قرار می گیرند.

وظیفه ی اصلی کارت های ویدئویی تبدیل یا به عبارتی ترجمه ی اطلاعات و داده های دیجیتالی (دوتایی) یا همان بایت ها به اطلاعات آنالوگ است. کارت های گرافیکی بخش لاینفکی از مبدل های سخت افزاری در یک کامپیوتر محسوب می شوند و با اجرای دستورات اختصاصی قادر به انجام عملیات گرافیکی هستند که عملا ًبار بخشی از پردازش را از پردازنده اصلی برمی دارند.

کارت های گرافیکی عنوان های مختلفی دارد:

• کارت ویدئو
• برد ویدئو
• برد نمایش ویدئو
• برد گرافیک – مبدل گرافیکی و مبدل ویدئویی

بین کمپانی های AMD-ATi وNVIDIA ، جنگ قدرت و قیمت وجود دارد که هر دو با ارائه تکنولوژی های خاص سعی در رضایت مندی مشتریان و طرفداران خود دارند. در واقع این شرکت ها تولید کنندگان هسته های گرافیکی هستند که اصلی ترین عامل موجودیت و قدرت گرافیک ها محسوب می شود . شرکت های دیگر با استفاده از تولیدات کمپانی ها ی فوق تولیدات ویدئویی خود را عرضه می کنند.

 

جایگاه قرار گرفتن بر روی مادربرد:
کارت های گرافیکی باید بر روی توسعه یافته ترین اسلات (شکاف) از پیش تعیین شده بر روی مادربرد قرار بگیرد. بعضی از کارت های ویدئویی دارای اتصالگرهایی به شکل AGP یا ISA یا PCI یا  PCI EXPRESباشند.

 

دو مورد مهم در کارت گرافیکی یا ویدئویی:
1) هر مادربرد فقط سری محدودی از کارت های گرافیکی را پشتیبانی می کند و قبل از خرید یک کارت گرافیک، اطلاعاتی را مربوط به پشتیبانی کارت ها از شرکت سازنده ی مادربرد بدست آورید.
۲)بخشی از مادربردها ، کارت های گرافیکی مجزایی ندارند ولی دارای یک GPU یا پردازشگر گرافیکی داخلی هستند که به چیپت اصلی مادربرد ادغام و مجتمع شده اند. این عمل باعث کاهش هزینه تمام شده در خرید یک کامپیوتر می شود ولی در عین حال از قدرت گرافیکی کمتری برخوردارند.

 

 

خرید هدست باسیم گیمینگ لاجیتک

 

NV1کارت گرافیک:

پس از تاسیس، انویدیا کار بر روی اولین محصول خود یعنی NV1 را شروع کرد. توسعه‌ی NV1 دو سال طول کشید و به صورت رسمی در سال ۱۹۹۵ عرضه شد. اولین محصول انویدیا که در زمان خود چیپ نوآورانه‌ای محسوب می‌شد، می‌توانست از پس پردازش دو بعدی و سه بعدی برآمده و در عین حال توانایی پردازش صدا را نیز با خود به همراه داشته باشد.

پس از تصمیم سگا به استفاده از چیپ NV1 در کنسول خود با نام ساترن، انویدیا پشتیبانی از دسته‌ی بازی کنسول سگا را به چیپ خود اضافه کرد. این موضوع باعث می‌شد تا کارت‌های گرافیک دسکتاپ این شرکت هم بتوانند به صورت سخت افزاری از کنترلر سگا پشتیبانی کنند.

یکی از جنبه‌های منحصر به فرد شتاب دهنده‌ی گرافیکی NV1، استفاده‌ی آن از رویه‌های درجه‌ی دوم به عنوان پایین‌ترین سطح هندسی برای پردازش گرافیکی بود. این موضوع باعث می‌شد سازندگان بازی‌های ویدئویی هنگام طراحی بازی‌هایشان برای NV1 با مشکلات زیادی مواجه باشند. معضل طراحی برای NV1 با عرضه‌ی اولین نسخه از API دایرکت ایکس مایکروسافت از این هم پیچیده‌تر شد، مایکروسافت در API خود از چندضلعی به عنوان پایین‌ترین سطح هندسی استفاده می‌کرد.

کارت ‌های دسکتاپ انویدیا در آن زمان از رابط متداول PCI با پهنای باند ۱۳۳ مگابایت بر ثانیه استفاده می‌کردند. NV1 می‌توانست از حافظه‌ی  EDO با سرعت کلاک ۷۵ مگاهرتز استفاده کند و شتاب‌دهنده‌ی گرافیکی آن قادر بود از حداکثر رزولوشن ۱۶۰۰ در ۱۲۰۰ پیکسل و رنگ ۱۶ بیت پشتیبانی کند.

به خاطر فروش کنسول ساترن سگا و کارت‌های گرافیک دسکتاپ، انویدیا توانست در بازار باقی بماند؛ اما این به معنای موفقیت کارت NV1 نبود. عملکرد گرافیکی و صوتی کارت انویدیا چندان رضایت بخش نبود و اجزای سخت افزاری مختلف به کار رفته در آن باعث می‌شد قیمت نهایی کارت نسبت به رقبا زیاد باشد.

انویدیا کار بر روی NV2 را به عنوان جانشینی برای NV1 آغاز کرد، اما اختلافات با سگا باعث شد تا سگا از تکنولوژی  PowerVR شرکت  Imagination Technologies در کنسول جدید خود با نام دریم کست استفاده کند و در نتیجه NV2  کنسل شد.

 

 

خرید وب کم سی ۳۱۰ لاجیتک 

 

کارت گرافیک  NV3:

ریوا ۱۲۸ که از آن با نام NV3 نیز یاد می‌شود، در سال ۱۹۹۷ عرضه شد و به طرز قابل توجهی از NV1 موفق‌تر بود. انویدیا در این کارت به جای استفاده از رویه‌های درجه‌ی دوم، به استفاده از چندضلعی به عنوان پایین‌ترین سطح هندسی روی آورد که بسیار متداول‌تر بود.

این کار باعث می‌شد تا پشتیبانی از ریوا ۱۲۸ توسط بازی‌ها آسان‌تر شود. پردازنده‌ی گرافیکی ریوا ۱۲۸ همچنین برای نگاشت بافت نیز از چندضلعی استفاده می‌کرد. این تکنیک باعث می‌شد تا فریم‌ها با سرعت بالاتری رندر شوند، اما در عوض کیفیت تصویر دچار افت شود.

GPU جدید انویدیا در دو مدل در دسترس بود: Riva 128 و Riva 128ZX. ریوا ۱۲۸ زد ایکس از تراشه‌ی با کیفیت‌تری استفاده می‌کرد و به انویدیا این امکان را می‌داد تا فرکانس RAMDAC را در آن افزایش دهد. هر دو مدل از حافظه‌ی SDRAM با سرعت کلاک ۱۰۰ مگاهرتز و باس ۱۲۸ بیتی استفاده می‌کردند.

مجموع این مشخصات باعث می‌شد کارت‌های انویدیا پهنای باندی برابر با ۱.۶ گیگابایت بر ثانیه داشته باشند. چیپ‌های ریوا ۱۲۸ زد ایکس البته از VRAM بیشتری نسبت به ریوا ۱۲۸ برخوردار بودند و سرعت کلاک‌شان بیشتر بود.

این دو GPU به دلیل قابلیت پردازش همزمان دو بعدی و سه بعدی نسبتاً محبوب بودند؛ اما نسبت به رقیب خود یعنی کارت‌های 3dfx سرعت پایین‌تری داشتند.

 

کارت گرافیک NV4:

در سال ۱۹۹۸، انویدیا از کارت جدید خود با نام Riva TNT (با نام رمز  (NV4 رونمایی کرد. درست مانند NV3، کارت جدید هم از قابلیت پردازش همزمان دو بعدی و سه بعدی بهره می‌برد. انویدیا پشتیبانی از رنگ ۳۲ بیتی (True Color) را نیز به کارت‌های ریوا تی‌ان‌تی اضافه کرده بود و مقدار حافظه‌ی آن را به ۱۶ مگابایت افزایش داده بود.

اگرچه اسلات AGP در آن زمان در حال مشهور و متداول‌تر شدن بود، اما هنوز هم تعداد زیادی از سیستم‌ها فاقد آن بودند؛ لذا انویدیا تصمیم گرفت کارت‌های NV4 را به صورت عمده با رابط PCI عرضه کند و در کنار آن به عرضه‌ی محدود کارت‌های با رابط AGP نیز بپردازد.

با عرضه‌ی کارت‌های تی‌ان‌تی، انویدیا برای بهبود سازگاری و عملکرد کارت‌های خود، تلاش ویژه‌ای را بر روی بروزرسانی منظم درایورهای گرافیکی معطوف کرد.

در زمان عرضه‌ی Riva TNT، کارت Voodoo2 از  3dfx عنوان سریع‌ترین کارت گرافیک بازار را در اختیار داشت، اما قیمت آن نسبت به کارت انویدیا بالاتر بود و علاوه بر آن، برای پردازش ۲ بعدی نیاز به کارتی مجزا داشت. نیاز به کارت دو بعدی مجزا در دهه‌ی ۹۰ میلادی بسیار معمول بود و  Riva TNT با داشتن قابلیت پردازش همزمان دو بعدی و سه بعدی، به طرز قابل توجهی مقرون به صرفه‌ به شمار می‌رفت.

انویدیا قصد داشت تا Riva TNT را با سرعت کلاک ۱۲۵ مگاهرتز عرضه کند تا در جنگ عملکرد در مقابل Voodoo2 پیروز میدان باشد، اما هسته‌ی پردازنده در چنین سرعتی به شدت داغ می‌شد و پایدار نبود. در عوض انویدیا مجبور شد کارت را با سرعت کلاک ۹۰ مگاهرتز برای پردازنده و ۱۱۰ مگاهرتز برای RAM عرضه کند. با این حال، Riva TNT  همچنان عملکرد رقابتی در برابر رقبا از خود نشان می‌داد و با عرضه‌ی درایورهای جدید انویدیا با نام چاشنی (Detonator) عملکرد این کارت رقابتی‌تر نیز شد.

به طور کلی Riva TNT به دلیل عملکرد خوب و ویژگی‌هایش، بسیار موفق ظاهر شد. پشتیبانی درایوری خوب انویدیا باعث شد افراد بسیاری به سمت این شرکت جذب شوند.

 

 

خرید فن کیس Green GF۱۲۰-RGB ۱۲۰mm Case Fan

 

 

 

کارت گرافیک NV5:

در سال ۱۹۹۹، انویدیا تلاش کرد تا عنوان سریع‌ترین پردازنده‌ی گرافیکی را از چنگ 3dfx در بیاورد. این بار Riva TNT2  (با نام رمز  (NV5 این وظیفه را بر عهده داشت. Riva TNT2 از لحاظ معماری به نسل قبل از خود شباهت داشت، اما به لطف موتور رندرینگ بهبود یافته‌ی خود می‌توانست در سرعت‌های کلاک برابر، ۱۰ تا ۱۷ درصد سریع‌تر از Riva TNT ظاهر شود.

انویدیا همچنین پشتیبانی از اسلات‌های AGP 4X را به کارت جدید خود اضافه کرد که باعث می‌شد پهنای باند کارت دوبرابر شود و مقدار VRAM آن نیز به ۳۲ مگابایت افزایش پیدا کند. قابل توجه ترین تغییر، استفاده‌ی انویدیا از فناوری ساخت ۲۵۰ نانومتری در Riva TNT2  بود که به انویدیا این اجازه را می‌داد تا سرعت کلاک کارت جدید خود را تا ۱۷۵ مگاهرتز افزایش دهد.

اصلی‌ترین رقیب Riva TNT2 کارت Vodoo3 از 3dfx بود. این دو کارت به مدت چند سال عملکرد مشابهی از خود نشان می‌دادند و در نهایت مشخص نبود که کدام شرکت پیروز این راند از رقابت شده است.

 

کارت گرافیک NV10:

در اواخر سال ۱۹۹۹، انویدیا از ) GeForce 256 با نام رمز NV10 ) رونمایی کرد. تا پیش از این کارت، تمامی کارت‌های گرافیکی با نام شتاب‌دهنده‌ی گرافیکی (graphics accelerators) یا کارت ویدئویی (video cards) شناخته می‌شدند؛ اما انویدیا برای اولین بار از عبارت GPU برای اشاره به GeForce 256 استفاده کرد و از این رو انویدیا را می‌توان به عنوان مبدع GPU (یا حداقل مبدع کلمه‌ی) GPU به حساب آورد.

انویدیا کارت GeForce 256 را همراه با قابلیت‌های جدید بسیاری از جمله پردازش سخت افزاری T&L عرضه کرد. این قابلیت به کارت گرافیک اجازه می‌داد تا محاسباتی که پیش از این پردازش آن معمولاً به CPU سپرده می‌شد را انجام دهد. از آنجایی که موتور T&L در کارت گرافیک برای انجام تنها یک نوع پردازش خاص طراحی شده بود (بر خلاف CPU که برای انجام وظایف مختلف طراحی می‌شود)، توان آن تقریبا ۵ برابر یک پردازنده‌ی پنتیوم III با کلاک ۵۵۰ مگاهرتز (که در آن زمان بالارده محسوب می‌شد) بود.

طراحی جی‌فورس از جهات دیگر نیز با تی‌ان‌تی تفاوت داشت. برای مثال GeForce 256 به جای دو پایپ لاین پیکسل، از چهار پایپ لاین استفاده می‌کرد. هرچند GeForce 256 نمی‌توانست به سرعت کلاک Riva TNT2 دست پیدا کند، اما به دلیل استفاده از پایپ لاین‌های بیشتر، ۵۰ درصد از نسل قبل خود سریع‌تر عمل می‌کرد.

این کارت همچنین اولین کارت گرافیک انویدیا به شمار می‌رود که از ۳۲ تا ۶۴ مگابایت DDR SDRAM  استفاده می‌کرد. فرآیند ساخت ترانزیستورهای GPU نیز در این کارت به ۲۲۰ نانومتر رسید. سرعت کلاک هسته‌ی GeForce 256 به ۱۲۰ مگاهرتز می‌رسید و سرعت RAM آن بین ۱۵۰ تا ۱۶۶ مگاهرتز متغییر بود.

 GeForce 256 در یک زمینه‌ی دیگر اولین بود. در این کارت برای اولین بار انویدیا از شتاب دهنده‌ی سخت افزاری برای پخش فایل‌های ویدئویی استفاده کرد؛ هرچند این قابلیت تنها به پخش فایل‌های MPEG-2 محدود می‌شد.

 

 

کارت گرافیک GeForce2 NV11, NV15, NV16:

انویدیا نسل بعد از GeForce 256 را GeForce2 نامید. علیرغم عدم تغییر معماری GeForce2 نسبت به نسل قبل، انویدیا توانسته بود با استفاده از فناوری ساخت ۱۸۰ نانومتری، تعداد TMUهای (واحد نگاشت بافت) متصل به هر پایپ لاین را دوبرابر افزایش دهد. انویدیا در کارت‌های  GeForce2 از سه نوع هسته‌ی مختلف با نام‌های NV11، NV15 و NV16 استفاده می‌کرد.

هر سه‌ی این هسته‌ها معماری مشابهی داشتند، با این تفاوت که NV11 تنها دارای دو پایپ لاین پیکسل بود، در حالی که NV15 و NV16  هر کدام چهار  پایپ لاین پیکسل داشتند. علاوه بر این، NV16 در سرعت کلاک بالاتری کار می‌کرد.

کارت‌های سری GeForce2 همچنین اولین کارت‌های گرافیک انویدیا بودند که از قابلیت اتصال چند مانیتور به صورت همزمان پشتیبانی می‌کردند. GPUهای GeForce2 در دو مدل با حافظه‌ی SDR و DDR عرضه می‌شدند.

 

کارت گرافیک The GeForce3  NV20:

در سال ۲۰۰۱،  )GeForce3 با نام رمز (NV20 به عنوان اولین کارت سازگار با  DirectX 8 انویدیا از راه رسید. هسته‌ی این کارت از ۶۰ میلیون ترانزیستور ۱۵۰ نانومتری که با سرعت ۲۵۰ مگاهرتز کار می‌کردند تشکیل شده بود. انویدیا در این کارت‌ها ساب‌سیستم جدیدی برای حافظه‌ی کارت گرافیک با نام Lightspeed Memory Architecture (LMA) معرفی کرد. LMA طراحی شده بود تا زد بافر را کاهش داده و در نتیجه نیاز به پهنای باند بالا را برطرف کند.

به طور کلی GeForce3 عملکرد بهتری از GeForce2 از خود نشان می‌داد، اما به دلیل پیچیدگی فرآیند ساخت GPU، قیمت تمام شده‌ی آن نسبتا بالا بود.

 

 

کارت گرافیک NV2A:

انویدیا در سال ۲۰۰۱ بار دیگر به بازار کنسول‌های خانگی بازگشت و این بار قرار بود در قلب کنسول ایکس باکس مایکروسافت جای بگیرد.

مایکروسافت برای ساخت کنسول ایکس باکس(اولین ایکس باکس، ملقب به (Original Xbox از قطعاتی کاملاً مشابه با کامپیوترهای مدرن آن زمان استفاده می‌کرد و در نتیجه GPU کنسول نیز در واقع مدل دستکاری شده‌ای از GeForce3 بود. درست مثل NV20، تراشه‌ی NV2A درون ایکس باکس دارای چهار پایپ لاین پیکسل و دو TMU به ازای هر پایپ لاین بود. انویدیا وظیفه‌ی طراحی سخت افزار صوتی ایکس باکس با نام MCPX یا SoundStorm را بر عهده داشت.

 

: GeForce4 NV17 کارت گرافیک

انویدیا در سال ۲۰۰۲ با معرفی چند GPU که بر اساس معماری‌های مختلف و متفاوتی ساخته شده بودند، حسابی گرد و خاک به پا کرد. تمامی کارت‌های مذکور تحت برند GeForce4 بازاریابی می‌شدند. پایین‌رده‌ترین GeForce4 از تراشه‌ی  NV17 استفاده می‌کرد که در واقع نسخه‌ای از تراشه‌ی NV11 کارت‌های GeForce2 بود که با استفاده از فرآیند ساخت ۱۵۰ نانومتری تولید می‌شد و سرعت کلاکی بین ۲۵۰ تا ۳۰۰ مگاهرتز داشت. طراحی این کارت در مقایسه با NV20 به شدت آسان‌تر بود و باعث می‌شد انویدیا بتواند با محصولی مقرون به صرفه وارد بازار دسکتاپ و محصولات قابل حمل شود.

انویدیا دو نسخه از هسته‌ی NV17 را با نام‌های NV18 و NV19 عرضه کرد. NV18 دارای باس بروزرسانی شده برای رابط AGP 8X بود و NV19 هم در واقع مدلی از NV18 بود که از درگاه PCIe پشتیبانی می‌کرد. حافظه‌ی DDR موجود بر روی این دو چیپ هم سرعتی بین ۱۶۶ تا ۶۶۷ مگاهرتز داشت.

کارت گرافیک NV25:

در حالی که NV17 نیمه‌ی پایین بازار را پوشش می‌داد، انویدیا NV25 را عرضه کرد تا در بازار کارت‌های بالارده حرفی برای گفتن داشته باشد. NV25 به عنوان بهبودی بر معماری GeForce3 توسعه داده شده بود و منابع سخت افزاری آن تقریباً تغییری نسبت به نسل قبل نداشتند. این منابع شامل ۴ پایپ لاین پیکسل، ۸ TMU (واحد نگاشت بافت) و ۴ ROP می‌شدند. NV25 از ۴ سایه‌زن ورتکس بهره می‌برد و نسخه‌ی بهبود یافته‌ای از سیستم LMA-II در آن استفاده می‌شد.

NV25 روی چیپ خود ۶۳ میلیون ترانزیستور با سرعت کلاک بین ۲۲۵ تا ۳۰۰ مگاهرتز را جای داده بود. ۱۲۸ مگابایت حافظه‌ی DDR آن نیز سرعت کلاکی بین ۵۰۰ تا ۵۰ مگاهرتز داشت.

نتایج بنچمارک‌های NV25 در بازی‌هایی که از دایرکت ایکس ۷ استفاده می‌کردند، حاکی از بهبود ۱۰ درصدی عملکرد نسبت به GeForce3 بود، اما بازی‌هایی که از دایرکت ایکس ۸ و سایه‌زن‌های ورتکس پشتیبانی می‌کردند، با استفاده از کارت‌های NV25 تا ۳۸ درصد بهبود عملکرد را تجربه می‌کردند.

انویدیا بعدها مدل تغییر یافته‌ای از چیپ NV25 را با نام NV28 عرضه کرد. تنها تفاوت چیپ جدید پشتیبانی آن از درگاه AGP 8X بود.

 

 

 

 

کارت گرافیک NV30:

در سال ۲۰۰۲، دنیای گیمینگ شاهد عرضه‌ی DirectX 9 مایکروسافت بود؛ یکی از تاثیرگذارترین و پر استفاده‌ترین APIهای گیمینگ تا به امروز. ATI و انویدیا هم برای عقب نماندن از قافله هر دو سریعاً مشغول توسعه‌ی سخت افزارهای سازگار با دایرکت ایکس ۹ شدند، و برای چنین کاری لازم بود تا GPUهای جدید آن‌ها با Pixel Shader 2.0 سازگار بودند.

ATI توانست در این رقابت گوی سبقت را از انویدیا برباید و در آگوست ۲۰۰۲ اولین کارت‌های سازگار با DX9 را به بازار روانه کند. انویدیا نیز تا پایان همان سال کارت‌های سری FX 5000 خود را که از API جدید مایکروسافت پشتیبانی می‌کردند به بازار عرضه کرد.

هرچند انویدیا از رقیب خود دیرتر وارد بازار شده بود، اما استفاده از ویژگی‌های جدید در این کارت‌ها باعث جذب توسعه دهندگان بازی به سخت افزار این شرکت شد. مهمترین این ویژگی‌ها استفاده از نسخه‌ی اختصاصی پیکسل شیدر انویدیا با نام Pixel Shader 2.0A بود.

این نسخه از پیکسل شیدر نسبت به Pixel Shader 2.0 مایکروسافت دارای برتری‌هایی از جمله «بافت وابسته‌ی» نامحدود، تعداد اسلات‌های دستورالعمل بیشتر، قابلیت پیش‌بینی دستور العمل و افکت‌های گرادینت پیشرفته‌تر بود. این بهبود‌ها بعدها به بخشی از Pixel Shader 3.0 مایکروسافت تبدیل شدند.

پردازنده‌ی گرافیکی NV30 که با استفاده از فرآیند ساخت ۱۳۰ نانومتری تولید می‌شد، سرعت کلاکی بین ۴۰۰ تا ۵۰۰ مگاهرتز داشت و از ۱۲۸ تا ۲۵ مگابایت حافظه‌ی DDR2 روی باس ۱۲۸ بیتی با فرکانس ۸۰۰ یا ۱۰۰۰ مگاهرتز بهره می‌برد. NV30 به استفاده از طراحی ۴ پایپ لاینه به همراه دو سایه‌زن ورتکس، ۸ TMU و ۴ ROP ادامه داد.

انویدیا در مدل‌های پایین‌رده‌ی خود از نسخه‌ای از NV30 بهره می‌برد که دارای تنها یک سایه‌زن ورتکس و ۴ TMU بود و از حافظه‌های ارزان قیمت DDR استفاده می‌کرد.

 

کارت گرافیک NV35:

در ابتدا از هسته‌های NV30 در پرچمدار سری FX 5000 استفاده می‌شد، اما انویدیا تنها چند ماه بعد مدل سریع‌تری از پردازنده‌های گرافیکی خود با نام NV35 را عرضه کرد که در آن یک سایه‌زن ورتکس دیگر اضافه شده بود. همچنین هسته‌های جدید می‌توانستند از حافظه‌ی DDR3 و باس ۲۵۶ بیتی نیز استفاده کنند.

کارت‌های سری FX 5000 باوجود استفاده از ویژگی‌های متعدد و پیشرفته، به دلیل عملکرد ضعیف‌تر نسبت به کارت‌های ATI به شدت مورد انتقاد قرار گرفتند. این کارت‌ها همچنین به طرز عجیبی داغ می‌شدند و OEMها مجبور بودند کارت‌های سری FX 5000 انویدیا را با خنک کننده‌های بزرگ طراحی کرده و به فروش برسانند.

 

کارت گرافیک Nvidia GeForce 6800 NV40:

یک سال پس از عرضه‌ی سری FX 5000، انویدیا سری 6000 را عرضه کرد. کارت GeForce 6800 Ultra که پرچمدار انویدیا در این خانواده محسوب می‌شد، از هسته‌ی NV40 استفاده می‌کرد. با داشتن ۲۲۲ میلیون ترانزیستور، ۱۶ پایپ لاین سوپر اسکالر، ۶ سایه‌زن ورتکس، پشتیبانی از Pixel Shader 3.0 و ممیز شناور ۳۲ بیت، پردازنده‌ی گرافیکی جدید انویدیا منابع بسیار بیشتری نسبت به NV30 در خود جای داده بود.

به تمام آنچه گفته شد ۵۱۲ مگابایت حافظه‌ی GDDR3 بر روی باس ۲۵۶ بیت را نیز بیفزایید تا به کارتی با دو برابر قدرت نسبت به نسل قبل از خود برسیم. این در حالی بود که کارت‌های سری 6000 از لحاظ مصرف انرژی نیز بهینه‌تر عمل می‌کردند.

 

 

کارت گرافیک GeForce 6600 NV43:

بعد از اینکه انویدیا با عرضه‌ی موفقیت آمیز کارت‌های سری 6000 توانست جای پای خود در بازار GPUهای بالارده را محکم کند، توجه خود را به تولید یک چیپ میان‌رده با نام NV43 معطوف کرد. از این چیپ درون کارت GeForce 6600 استفاده می‌شد و در واقع مشخصات آن نصف مشخصات NV40 بود که بالاتر به آن اشاره کردیم.

با این حال، NV43 از یک مزیت کلیدی نسبت به سلف خود بهره می‌برد؛ لیتوگرافی ۱۱۰ نانومتری. کاهش میزان منابع به کار رفته بر روی چیپ باعث می‌شد NV43 برای تولید بسیار ارزان‌تر باشد و فرآیند ساخت ۱۱۰ نانومتری نیز به کاهش مصرف انرژی و امکان افزایش ۲۰ درصدی سرعت کلاک GeForce 6600 کمک می‌کرد.

 

خرید سی پی یو ای ام دی مدل رایزن 

 

کارت گرافیک G70 و 7800 GTX و 512 7800 GTX:

 GeForce 7800 GTX که از GPU جدیدی با نام رمز G70 استفاده می‌کرد جایگزین GeForce 6800 شد. پردازنده‌ی گرافیکی جدید که همچنان بر مبنای لیتوگرافی ۱۱۰ نانومتری NV43 تولید می‌شد، دارای ۲۴ پایپ لاین پیکسل، ۲۴ TMU، هشت سایه‌زن ورتکس و ۱۶ ROP بود. این GPU می‌توانست از ۲۵۶ مگابایت حافظه GDDR3 با سرعت کلاک ۶۰۰ مگاهرتز بر روی باس ۲۵۶ بیتی استفاده کند. فرکانس خود هسته نیز بر روی ۴۳۰ مگاهرتز تنظیم شده بود.

7800 GTX در زمان خود بسیار قدرتمند بود، اما انویدیا به همین میزان راضی نبود و با بهبود طراحی، کارت GeForce 7800 GTX 512 را با فاصله‌ی زمانی کمی نسبت به 7800 GTX عرضه کرد. در کارت جدید، انویدیا با تغییر طراحی هسته توانست به طرح خنک‌تری دست پیدا کند. طراحی خنک‌تر به انویدیا این اجازه را می‌داد تا سرعت کلاک هسته را تا ۵۵۰ مگاهرتز افزایش دهد.

انویدیا همچنین با کاهش دادن تاخیر (latency) مموری کنترلر توانست پهنای باس را به ۵۱۲ بیت، و فرکانس مموری را به ۸۵۰ مگاهرتز افزایش دهد. حافظه‌ی کارت نیز ظرفیتی برابر با ۵۱۲ مگابایت داشت.

 

کارت‌ گرافیک های سری G80 GeForce 8000 و تولد تسلا:

انویدیا با معرفی کارت‌های سری GeForce 8000 از ریزمعماری جدید خود با نام تسلا پرده برداشت. تسلا که اولین طراحی سایه‌زن یکپارچه‌ توسط انویدیا به شمار می‌رفت، رکورد بیشترین مدت زمان استفاده را در بین تمامی معماری‌های انویدیا به خود اختصاص داده است. این معماری از سال ۲۰۰۶ تا سال ۲۰۱۰ در کارت‌های سری GeForce 8000، GeForce 9000، GeForce 100، GeForce 200 و GeForce 300 استفاده می‌شد.

پرچمدار سری GeForce 8000، کارت 8800 GTX بود که از هسته‌های ۸۰ نانومتری G80 و ۶۸۱ میلیون ترانزیستور استفاده می‌کرد. به لطف معماری سایه‌زن یکپارچه، 8800 GTX و بقیه‌ی سری 8000 به طور کامل از API جدید مایکروسافت در آن زمان یعنی DirectX 10 و Pixel Shader 4.0 پشتیبانی می‌کردند.

8800 GTX از ۱۲۸ سایه‌زن با سرعت کلاک ۵۷۵ مگاهرتز و ۷۶۸ مگابایت حافظه‌ی GDDR3 بر روی باس ۳۸۴ بیتی استفاده می‌کرد. انویدیا همچنین تعداد TMUها را به ۶۴ و ROPها را به ۲۴ عدد افزایش داده بود. تمامی این بهبودها باعث می‌شدند تا GeForce 8800 GTX در تست‌های رزولوشن بالا، دو برابر بهتر از نسل قبل از خود عمل کند.

با بهبود فرآیند ساخت، انویدیا پرچمدار خود یعنی 8800 GTX را با 8800 Ultra جایگزین کرد. اگرچه هر دو کارت گرافیک از هسته‌های G80 مشابه استفاده می‌کردند، اما پرچمدار جدید سرعت کلاکی برابر با ۶۱۲ مگاهرتز داشت که باعث می‌شد نسبت به 8800 GTX اندکی سریع‌تر ظاهر شود.

 

 

 

کارت‌ گرافیک های سری G92 GeForce 9000 و بهبود تسلا:

انویدیا با اندکی بازنگری در معماری تسلا، به استفاده از این معماری در سری کارت‌های GeForce 9000 خود نیز ادامه داد. هسته‌های G92 که درون پرچمدار این سری جای گرفته بودند، در واقع همان هسته‌های G80 با لیتوگرافی ۶۵ نانومتری بودند. انویدیا توانست با استفاده از فرآیند ساخت جدید، به سرعت‌های ۶۰۰ تا ۶۵۰ مگاهرتز برای هسته دست پیدا کند و در عین حال مصرف انرژی را نیز کاهش دهد.

به ohxv بهینه بودن مصرف انرژی و کاهش گرما، انویدیا توانست کارت‌های GeForce 9800 GX2 را با دو GPU عرضه کند؛ کاری که با استفاده از هسته‌های پر مصرف G80 غیر ممکن بود. 9800 GX2 توانست در تست‌ها 8800 Ultra را با اختلاف ۲۹ تا ۴۱ درصد پشت سر بگذارد.

هر پردازنده‌ی G92 بر روی کارت 9800 GX2 به ۵۱۲ مگابایت حافظه‌ی GDDR3 دسترسی داشت و این در حالی بود که 8800 Ultra در کل تنها ۷۶۸ مگابایت حافظه داشت. البته 9800 GX2 به طرز قابل توجهی از 8800 Ultra گران‌تر بود.

انویدیا بعدها کارت GeForce 9800 GTX را با استفاده از تنها یک پردازنده‌ی گرافیکی G92، فرکانس ۶۷۵ مگاهرتز و ۵۱۲ مگابایت حافظه‌ی GDDR3 عرضه کرد. این نسخه از GTX 9800 به لطف سرعت کلاک بالاتر خود اندکی از 8800 Ultra سریع‌تر بود، اما به دلیل RAM محدود، مشکلاتی را با خود به همراه داشت.

در نهایت انویدیا کارت‌های GeForce 9800 GTX پلاس را با استفاده از چیپ جدید و ۵۵ نانومتری G92B، جایگزین GTX 9800 کرد. سرعت کلاک GeForce 9800 GTX پلاس به ۷۳۸ مگاهرتز و میزان حافظه‌ی آن به ۱ گیگابایت افزایش پیدا کرده بود.

 

مزایا و معایب کارت گرافیک ها:

 

Sapphire Radeon HD 7950 OverClock Edition:

مزایا:

عملکر اورکلاک باورنکردنی

سیستم خنک کننده ی با کیفیت

کم بودن صدا

معایب:

ندارد

 

Asus MARS II Limited Edition:

مزایا:

از تمام کارتهای گرافیکی سریعتره

دمای خیلی پایینی دارد

قابلیت اورکلاک عالی

کیفیت ساخت عالی

معایب:

خیلی گران

محدود برای سرعت افزایش یافته است

psu بزرگ مورد نیاز

 

:Asus HD 7950 Direct CU II

مزایا:

اورکلاک فوق العاده

حافظه ی GB3

سیستم کولینک عالی

معایب:

بهترین در کلاس خودش نیست

 

قوانین استفاده از چند کارت گرافیک

برای استفاده از چندین کارت گرافیک، شما نیاز به سخت افزارهای زیرمجموعه AMD یا Nvidia برای اجرای راه حل های کارت گرافیک خود دارید. راه حل گرافیکی AMD CrossFire نام دارد، در حالی که راه حل Nvidia به نام SLI نامگذاری شده است. راه هایی برای استفاده از دو مارک مختلف با هم وجود دارد. برای هر یک از این راه حل ها، شما نیاز به یک مادربرد سازگار با اسلات گرافیکی لازم PCI-Express دارید.

فواید

دو مزیت واقعی در اجرای چندین کارت گرافیک وجود دارد. دلیل اصلی افزایش عملکرد در بازی است. با داشتن دو یا چند کارت گرافیک به اشتراک گذاری وظایف در رندر تصاویر 3D، بازی های PC می تواند با نرخ فریم بالاتر و قطعنامه های بالاتر و با فیلتر های اضافی اجرا شود. این می تواند به طور چشمگیری کیفیت گرافیکی بازی ها را بهبود بخشد.

البته، بسیاری از کارت های فعلی گرافیک می تواند یک بازی را فقط با وضوح 1080p ارائه دهد . مزیت واقعی این است که توانایی بازی کردن در رزولوشن های بالاتر مانند نمایشگرهای 4K که چهار بار رزولوشن دارند و یا مانیتور های چندگانه را رانندگی می کنند.

مزایای دیگر این است که برای افرادی که مایل به ارتقاء در زمان بعد هستند بدون نیاز به جایگزین کارت گرافیک خود را. با خرید یک کارت گرافیک و یک مادربرد که قادر به اجرای چندین کارت است، کاربر می تواند با اضافه کردن یک کارت گرافیک دوم در زمان بعد، عملکرد بدون نیاز به حذف کارت گرافیک موجود را افزایش دهد. تنها مشکل این برنامه این است که چرخه کارت گرافیک تقریبا هر 18 ماه است که بدان معنی است که کارت سازگار ممکن است دشوار باشد.

معایب

مزیت بزرگ در اجرای چندین کارت گرافیک هزینه است. با کارت های گرافیکی بالا در حال حاضر به 500 دلار و یا بیشتر، برای بسیاری از مصرف کنندگان سخت است برای خرید دوم. در حالی که هر دو ATI و Nvidia کارت های با قیمت پایین را با قابلیت کارت دوگانه ارائه می دهند، اغلب بهتر است همان مقدار پول را با یک کارت مجرب با کارایی برابر یا گاهی بهتر از دو کارت گرافیکی ارزان قیمت صرف کنند.

مشکل دیگر این است که همه بازی ها از چندین کارت گرافیکی بهره مند نیستند . از زمان معرفی اولین کارت چند کارته، این وضعیت تا حد زیادی بهبود یافته است، اما برخی از موتورهای گرافیکی هنوز چند کارت گرافیکی را به خوبی نمی پردازند. در حقیقت، برخی بازی ها ممکن است عملکرد کمی را در یک کارت گرافیک تنها کاهش دهند. در بعضی موارد، لکنت رخ می دهد که باعث می شود که ویدیو ها بی نظیر شوند.

کارت گرافیک مدرن گرسنه است. داشتن دو نفر از آنها در یک سیستم می تواند تقریبا دو برابر قدرت لازم برای اجرای آنها در کنار هم باشد. به عنوان مثال، یک کارت گرافیک تک پایان بالا ممکن است یک منبع تغذیه 500 وات برای عملکرد مناسب نیاز داشته باشد. داشتن دو تا از این کارت های مشابه ممکن است به حدود 850 وات نیاز داشته باشد.

اکثر نرم افزارهای مصرفی با چنین منبع برق با قدرت بالا مجهز نیستند. در نتیجه، مهم است که قبل از پریدن به چندین کارت در حال اجرا، با قدرت و رایانه کامپیوترتان آشنا شوید. همچنین، اجرای کارت های ویدئویی متعدد موجب گرما و سر و صدای بیشتری می شود.

مزایای عملکرد واقعی از داشتن چندین کارت گرافیک به شدت متفاوت است، بسته به اجزای دیگر سیستم کامپیوتری. حتی با دو کارت گرافیک بالاترین سطح، یک پردازنده کم پایان می تواند مقدار داده هایی را که سیستم می تواند به کارت های گرافیکی ارائه دهد، محرک کند. در نتیجه، کارت گرافیک دوگانه معمولا در سیستم های با کیفیت بالا توصیه می شود.

 

چه کسی باید از چند کارت گرافیک استفاده کند؟

برای مصرف کننده معمولی، اجرای چندین کارت گرافیک، هیچ معنایی ندارد. هزینه کلی مادربرد و کارت گرافیک، به جز سخت افزار اصلی دیگر که برای ارائه سرعت کافی برای گرافیک ضروری است، غلبه دارد. با این حال، این راه حل برای کسانی که مایل به پرداخت هزینه برای یک سیستم است که قادر به پخش در نمایش های متعدد و یا قطعنامه های شدید می باشد، حساس است.

دیگر افرادی که ممکن است از چندین کارت گرافیکی استفاده کنند، کاربران هستند که اجزای سازنده خود را به صورت دوره ای ارتقا می دهند تا جایگزین سیستم کامپیوتری خود شوند. آنها ممکن است گزینه ارتقاء کارت گرافیک خود را با یک کارت دوم بخواهند.

این امر می تواند یک مزیت اقتصادی برای کاربر باشد، فرض بر این است که یک کارت گرافیک مشابه در دسترس است و از قیمت خرید اصلی کارت کاهش یافته است.

 

آرکا آنلاین بزرگترین و معتبر ترین سامانه خرید آنلاین تجهیزات جانبی در کشور است.

شما می توانید کالاهای الکترونیک مورد نیاز خود مثل لپ تاپ، تبلت، قطعات کامپیوتر، انواع ماشین های اداری، لوازم جانبی را به صورت آنلاین خریداری کنید و به آسانی تحویل بگیرید.

 

 

خدایا شکرت